درسی اخلاقی از سهراب سپهری
خیــــــــــــلی قشنگه حیفه نخونید.

سخت آشفته و غمگین بودم…
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند!
دست کم می گیرند،
درس و مشق خود را…

باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم !
و نخندم اصلا… !
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…!

خط کشی آوردم،
درهوا چرخاندم…
چشم ها در پی چوب،…
هرطرف می غلطید !
مشق ها را بگذارید جلو …
زود، معطل نکنید !

اولی کامل بود …
دومی بدخط بود…
بر سرش داد زدم…
سومی می لرزید… !
خوب، گیر آوردم !!
صید در دام افتاد !
و به چنگ آمد زود…!

دفتر مشق حسن گم شده بود.
این طرف آنطرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه… ؟!
بله آقا… اینجا…
همچنان می لرزید… !

” پاک تنبل شده ای بچه بد ”!
- ” به خدا دفتر من گم شده آقا … همه شاهد هستند"…
- ” ما نوشتیم آقا ”…

بازکن دستت را… !
خط کشم بالا رفت…
خواستم برکف دستش بزنم…
او تقلا می کرد…
چون نگاهش کردم
ناله ی سختی کرد….!

گوشه ی صورت او قرمز شد…!
هق هقی کرد و سپس ساکت شد…
همچنان می گریید…

مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله !

ناگهان حمدالله … درکنارم خم شد…
زیر یک میز … کنار دیوار…
دفتری پیدا کرد ……

گفت : آقا ایناهاش… !
دفتر مشق حسن…

چون نگاهش کردم …
عالی و خوش خط بود .

غرق در شرم و خجالت گشتم … !
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود !
سرخی گونه او، به کبودی گروید …..!

صبح فردا دیدم…
که حسن با پدرش … و یکی مرد دگر…
سوی من می آیند…

خجل و دل نگران …
منتظر ماندم من !
تا که حرفی بزنند…
شکوه ای یا گله ای… !
یا که دعوا شاید…
سخت در اندیشه ی آنان بودم !

پدرش بعدِ سلام …
گفت : ” لطفی بکنید …
و حسن را بسپارید به ما ” …

گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟!
گفت : ” این خنگ خدا…
وقتی از مدرسه برمی گشته…
به زمین افتاده … ” !
بچه ی سر به هوا … !
یا که دعوا کرده… !
قصه ای ساخته است… !!
زیر ابرو و کنار چشمش …
متورم شده است…!
درد سختی دارد !
می بریمش دکتر … !
با اجازه آقا …….

چشمم افتاد به چشم کودک…
غرق اندوه و تاثرگشتم .
منِ شرمنده … معلم بودم !
لیک آن کودک خرد و کوچک…
این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب و دفتر ….!

من چه کوچک بودم !
او چه اندازه بزرگ… !
به پدر نیز نگفت…
آنچه من از سرخشمم، به سرش آوردم !

عیب کار از خود من بود و نمیدانستم…!!

من از آن روز معلم شده ام ….!
او به من یاد بداد …. درس زیبایی را…!
که به هنگامه ی خشم…
نه به دل تصمیمی…
نه به لب دستوری …
نه کنم تنبیهی…

یا چرا اصلا من …
عصبانی باشم… ؟!
با محبت شاید …
گرهی بگشایم

با خشونت هرگز…