بعضی هایمان جنبه ی مهربانی نداریم…
سلام و علیک ها،
حال پرسیدن ها،
یاد کردن ها،
لبخند ها و روی خوش نشان دادن ها !
همه را از دَم قضاوت میکنیم…
برایشان منظور میتراشیم…
و همه ی این ها را پایِ مهم بودنِ خودمان میزنیم!
پایِ احتیاجِ دیگران به حضورمان…
غافل از آنکه بعضی ها بی دلیل مهربانند…
کاش یاد میگرفتیم که برای خوب بودن،
نباید علت و معلول تراشید…